Սիրտս կարյունի աշխարհի ցավով,
Որքա՜ն տառապանք, Աստված իմ, չորս դիս,
Կյանքի դաշտերից փչող ամեն հով,
Հառաչ ու կսկիծ կզարնե դեմքիս:
Անմեղ զոհերի արյունով եռուն
Հողը ոտքիս տակ կմնա միշտ թաց,
Եվ նոր վճիռներ իմ շուրջն, ու հեռուն
Կծնվեն մարդիկ արյունով հարբած:
Սրի ու սովի կդառնան ավար
Լույսի պես պայծառ մանուկներ սիրուն,
Եվ ոտքի կոխան հասկեր անհամար`
Աշխատավորի քրտինքով օծուն:
Ես ինչպե՞ս նստեմ խնջույքի սեղան
Եվ ըմպեմ ուրախ վայելքի գինին,
Երբ որ կխլեն մարդիկ անվարան
Որբի բերանից պատառը հացի:
Աստված իմ, որքա՜ն անարդար վճիռ,
Ինչպե՞ս կարող եմ քար դնել խղճիս
Կյանքեր թևաբեկ և թշվառագին
Աշխարհի ցավով հիվանդ է հոգիս:
Խոսք՝ Մուշեղ Իշխանի