Ноч купальская прыходзіць
светам зорак таямнічых,
полем месяц дзіўны бродзіць,
на Купалле мяне кліча.
Ой ты,ночка-чараўніца,
адкажы мне,Купалінка:
Дзе жыцця майго крыніца?
Дзе любоў мая - дзяўчына?
Адказалі зоркі-вочкі:
"Знае рэчанька лясная,
дзе Купалейкава дочка
для яе вянкі сплятае".
Ой ты,рэчанька-крынічка,
затрымайся на хвілінку:
дзе майго світання знічка?
дзе любоў мая - дзяўчына?
Рэчка ціха гаманіла,
у кветках уся,як на выданні:
"Месяц знае шлях да мілай,
але толькі да світання".
Ой ты,месяц - лунь крылаты,
ты ў маё павер каханне,
на Купалейка на свята
затрымайся ў развітанні.
Ноч ня доўгая ўлетку
згасла хутка,як лучына.
Не спаткаў я шчасця кветку,
я сустрэў красу- дзяўчыну.
А над рэчкай над крынічкай
промнем сонейка чаруе,
і апошнюю зарнічку
нам на добры лёс даруе!